winnie the pooh --- วินนี เดอร์ พูห์ หมีพูห์กับน้ำผึ้งของมัน

วินนี่ เป็นหมีที่น่ารัก ชอบกินน้ำผึ้งเป็นชีวิตจิตใจและบางครั้งการอยากกินน้ำผึ้งมากเกินไปของมันก็ทำให้มันประสบปัญหาเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่น...
 

ในตอนที่มันพยายามหาทางขึ้นไปกินน้ำผึ้งจากรัง

มันหล่นตุ่บลงในดงพุ่มหนาม

มันพยายามพลางตัวไม่ให้พวกผึ่งสังเกตเห็นมัน มันคลุกตัวกับโคลนจนเฉอะแฉะ เกาะลูกโป่งสีฟ้าของคริสโตเฟอร์ 

สุดท้ายมันก็เริ่มลอยสูงขึ้นๆๆๆๆ เมื่อหาวิธีลงมาจากฟ้าไม่ได้ก็ต้องยิงลูกโป่งให้แตกและหล่นตุ่บลงมา 

น้ำผึ้งก็ไม่ได้กิน แต่อาศัยภาษิตที่ว่า องุ่นเปรี้ยว(นิทาอีสป หมาป่ากับต้นองุ่น) มันบอกว่าผึ้งพวกนี้เป็นผึ้งผิดประเภท และทำน้ำผึ้งผิดประเภท

ในบทที่2 ซึ่งพูห์ไปเยี่ยมเพื่นและเอาตัวไม่รอด

มันเดินทางไปเยี้ยมเจ้าแรบบิต(กระต่าย) 

แร็บบิท เป็นกระต่ายที่ขยันมาก เขามีที่ดินที่เขาใช้ปลูกพืชผักของเขา เขาจะหวงพื้นที่นี้ที่สุด ห้ามใครเข้าใกล้ก่อนได้รับอนุญาตเด็ดขาด

แร็บบิท เป็นกระต่ายที่ทะนง ในความคิดของตัวเองที่สุดชอบแสดงตนเป็นผู้รู้ที่สุดและก็มักจะผิดพลาดเสมอ แต่เขาก็ยอมรับกับความผิดพลาดของเขา 

พูห์มุดหัวเข้าไปนโพรงของแรบบิตซึ่งแน่นอนคนที่หวงสถานที่อย่างแรบบิตก็อดไม่ได้ที่จะบอกว่า "เราไม่สามารถให้ใครก็ได้เข้ามาในบ้าน เราจำเป็นต้องรอบคอบ" แต่คำพูดนี่คงไม่สำคัญสำหรับพูห์มากนักเท่ากับคำพูดของเจ้าแรบบิตต่อไปนี้ ที่ว่า "กินอะไรซักนิดเป็นไง"

แล้วมันก็อิ่มเอมกับ น้ำผึ้งและนมข้น ... และคงเพราะกินมากไป 
มันเลย ติด!แหงก!  

กว่าจะออกมาได้ ต้องเรียกกำลังเสริม ....  เสียงดัง ป๊อก! เหมือนจุกไม้ก๊อกตอนหลุดจากปากขวดไม่มีผิดดดดดดดดด ยังค่ะ ยังไม่จบความซวยเพราะตะกละน้ำผึ้ง5555บทที่ 5 ซึ่งพิกเลตเจอะเฮฟฟาลัมป์ (อย่าถามว่า เฮฟฟาลัมป์คือตัวอะไร ..... ไม่รู้ อาจจะช้าง)ทั้งคู่ขุดหลุมกับดักจับเจ้าเฮหาลัมป์ และพูห์ก็เอาโหลน้ำผึ้งของเขาไว้ก้นหลุมเป็นเหยื่อล้อ แต่ คืนนั้นมันฝันว่าเจ้า เฮฟาลัมป์ ลงหลุมไปกิน้ำผึ้งจนเกลี้ยงโถ น่าจะเดาได้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น .... พูห์ลุกจากเตียง ตรงไปที่หลุมกับดักทันที มันซัดซะเกลี้ยงและติดอีกครั้ง พิเล็กนึกว่ามันเป็นเจ้าเฮฟาลัมป์ในตอนแรก แต่เมื่อมันเอาหัวพุ่งชนรากไม้จนโถแต่ ทุกอย่างก็กระจ่าง  

[เพิกเล็ต หมูน้อย น้อยจริงๆเพราะตัวเล็กมาก มันอ่อนโยนและถ่อมตัว กลัวในสิ่งที่ยังไม่รู้แน่ว่ามันเป็นอะไร อาจจะเป็นพราะมันตัวเล็ก มันจึงขี้ขลาด ขี้กลัว แต่มันจะอุ่นใจและมีความเชื่อมั่นมากขึ้นเมื่อพูห์มาอยู่ใกล้ ๆ มันรักเพื่อนๆของมันมากโดยเฉพาะหมีพูห์]และในบทที่ 6 ซึ่งอียอร์มีวันเกิดและได้ของขวัญสองชิ้น มันตั้งใจจะให้โหลน้ำผึ้งเป็นของขวัญวันเกิดแก่อียอร์ผู้เศร้าสร้อย แต่มันก็ดันกินเองจนหมดระหว่างทาง ทำให้มัน้องเปลี่ยนของขวัญเป็นโหลเปล่าๆแทน ซึ่งโชคดีที่อียอร์ก็พอใจ
อียอร์ คือ ลาที่ดูซื่อๆ ไม่เคยคาดหวังอะไรจากคนอื่นและตัวเอง มันค่อนข้างเศร้าและเฉื่อยแฉะตลอดเวลา .... 


และหางของมันสามารถถอดออกได้ จากบทที่4 อียอร์ทำหางหาย และพูห์์หาเจอ  หางของอียอร์กลายเป็นสายกระดิ่งบ้านนกฮูกอาวล์ พูห์เดินทางไปหาอาวล์เพื่อถามกฮูกที่ฉลาดที่สุด(เพระสะกดคำว่า วันพฤหัสบดีได้) เรื่องหางของอียอร์ และไปเจอเข้าพอดี 

คริสโตเฟอร์ โรบินเป็นคนตอกตะปูหางมันให้กลับเข้าที่

แต่ความตะกละน้ำผึ้งของเจ้าพูห์ก็มีปรโยชน์นะ อย่างเช่น...
ในบทที่ 9 ซึ่งพิกเลตถูกน้ำล้อมรอบโดยสิ้นเชิง มันเริ่จากฝนตก ตก หนัก ตก หนัก มาก น้ำ เริ่ม ท่วม และ เจ้า พิกเล็ตที่น่าสงสารต้องการความช่วยเหลือ มันเขียนข้อความลงกระดาษและยัดกระดาษลงขวด ทิ้งลงน้ำให้ลอยไป...
ทางด้านพูห์ มันอยู่บนต้นไม้กลับโหลน้ำผึ้ง12โหล และกินหมดภายใน4วัน มันต้องหาเพิ่ม จังหวะนั้นขวดของพิเล็ตก็ลอยมา แน่นอนพูห์คิดว่ามันเป็นโหลน้ำผึ้งจึงรีบกระโจนเข้าใส่ ... ถ้าไม่ใช่เพราะความรักในน้ำผึ้งของพูห์ พิกเล็ตอาจจะไม่รอดแล้วก็ได้
 

และในบทที่2 ของ บ้านมุมพูห์ The House at Pooh Corner
ซึ่งทิกเกอร์เข้ามาในป่าและกินมื้อเช้า

ทิกเกอร์ เสือที่ใช้หางของตัวเองกระโดดไปไหนมาไหนได้เหมือนกับสปริง ดึ๋งๆ รู้สึกว่าแร็บบิตจะไม่ค่อยชอบมัน และทิกเกอร์ไม่เคยหลงทาง เรื่องนี่แร็บบิตรู้ดี

เพราะพูห์ชอบกินน้ำผึ้งมาก มันจึงคิดว่าอาหารที่ทิกเกอร์ชอบน่าจะเป็นน้ำผึ้งเช่นกัน ซึ่งในตอนแรกทิกเกอร์ก็คิดแบบนั้น แต่พอได้ลองกินน้ำผึ้ง มันก็รู้เลยว่าน้ำผึ้งไม่เหมาะกับมัน  

แม้พูห์จะชอบน้ำผึ้งมาก แต่มันก็ไม่หงและพร้อมแบ่งปัน

บทสุดท้าย ทิกเกอร์ไปจลงที่บ้านของ แคงกา และลูกของมัน รู ที่นั่นทิกเกอร์จึงรู้ว่าอาหารที่หมาะกับมันที่ีสุดคือ ข้าวมอลต์สกัด!!! ถามจริง

แคงกา แม่ของ รู ผู้อ่อนโยน มีจิตใจดี มักจะทำอาหารให้เพื่อนเสมอ

 

รู เด็กที่สุดในหมู่เพื่อนๆ เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา สนุกไปวันๆ และทั้งคู่เป็น ... ไม่น่าเดายากเนอะ แคง-กา-รู

ครั้งหนึ่ง ในบทที่7 รูเคยสลับตัวกับพิกเล็ตเพราะต้องการจะอยู่เล่นต่อ โดยพิกเล็ตเข้าไปในกระเป๋าหน้าท้องของแคงกา นั้นทำให้พิกเล็ตต้องจำไปอีกนานเพราะแคงกา แก้เผ็ดโดยการทำเป็นว่า พิกเล็ตคือรู และจับมันอาบน้ำจนเอี่ยม ด้วยควมที่สะอาดมาก คริสโตเฟอร์จำไม่ได้ว่านี้คือพิกเล็ต และตั้งชื่อมันใหม่่ว่า พูลเทล

ถ้าเลื่อนขึ้นไปเล็กน้อย ฉันเคยบอกไปแล้ว่าทิกเกอร์ไม่เคยหลงทางและแรบบิตรู้ดี นั่นก็เพราะ...
บทที่ 7 ซึ่งเพื่อนๆ จะดัดนิสัยทิกเกอร์ให้เลิกเด้ง จาก บ้านมุมพูห์
แรบบิตต้องการดัดนิสัย เด้งๆๆๆๆๆ ที่ทำให้มันปวดหัวของทิกเกอร์ซะมันจึงวางแผนและขอให้พูห์กับพิกเล็ตร่วมมือ กล่าวคือพวกมันจะทิ้งทิกเกอร์ไว้กลางป่า ทิกเกอร์จะได้เลิกเด้งอย่างมีความสุข แต่เรื่องกลายเป็นว่าวันนี่ฝนตก หมอกลงอากาศไม่ดีวิสัยทันศ์แย่ และคนที่หลงทางก็คือแรบบิต ในขณะที่ทุกคนกลับบ้าน และครั้งนี้ความหลงไหลในน้ำผึ้งของพูห์ก็ช่วยมันและพิกเล็ต 
หลังจากที่ทิ้งทิกเกอร์มาแล้ว พูห์และพิกเล็ตก็เดินตามแรบบิตที่อวดว่าตนรู้ทาง แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งวน ยิ่งหลง จนสุดท้าย พูห์ก็ได้ยินเสียงโถน้ำผึ้งของมันเรียกหามัน มันเดินตามเสียง(ความหิวเป็นเหตุ)จนพามันเองและพิกเล็ตถึงบ้าน ส่วนแรบบิตที่ไม่ยอมตามมาก็ยังคงหลงต่อไป 
แต่สุดท้าย ทิกเกอร์ก็ตามหามันจนพบ...


น้ำผึ้งของโปรดของพูห์ ก็เปรียบเสมือน สิ่งที่เราชอบ เราจะเห็นได้จากพูห์ว่าถึงแม้มันจะเป็นสิ่งที่เราชอบ แต่เมื่อเราชอบมันมากเกินไป อยู่กับมันมากเกินไปก็ไม่ดี(เหมือนพูห์ที่พาตัวเองไปเดือนร้อนจากการกินน้ำผึ้ง) แต่จงใช่สิ่งที่เราชอบให้เกิดประโยชน์แก่ตัวเราเองและผู้อื่น ไม่ว่าจะทำอะไรต้องมีสติ และอย่าลืมแบ่งปันสิ่งที่เราชอบ(สิ่งที่เราคิดว่าดี)ให้แก่คนอื่นโดยไม่หวง(เหมือนพูห์ที่แบ่งน้ำผึ้งให้ทิกเกอร์กิน)
และถ้าสิ่งที่เราชอบมันจะทำให้เราเกิดปัญหา หรือลำบากเกินความจำเป็น บางครั้งเราก็ต้องปล่อยวาง(เพราะน้ำผึ้งที่อยากกิน มันอาจจะทำโดยผึ้งผิดประเภท ก็จะได้น้ำผึ้งผิดประเภท ไม่อร่อยหรอกนะ...)
 

                                                                                    โดย เจลดา