ผีเสื้อและดอกไม้ บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตและความใฝ่ฝันของเด็กชายยูฮันและเพื่อนของเขามิมปียูฮันเด็กชายที่วัยเพียง 13 ปี เขาต้องออกจากโรงเรียนเพราะฐานะทากรเงินที่บ้านไม่ค่อยจะสู้ดี แม้ยูฮันจะเป็นเด็กเรียนดีและได้ที่ 1 ของชั้นมาตลอดแต่เขาก็ตัดสินใจไม่เรียนต่อชั้น ป.5 และออกมาเป็นพ่อค้าขายไอติม เพื่อช่วยหารายได้ แบ่งเบาภาระจากพ่อและเพื่อให้น้องชายและน้องสาวได้เข้าเรียนหนังสือ บ้าง
แม้ครอบครัวของจะยากจนมากถึงขนาดต้องอาศัยอยู่ในที่ดินของวัด แต่พ่อ(ปุนจา)ของเขาก็พร่ำสอนเสมอมาว่าให้รักเกียรติของตัวเองและต้องไม่ขอใครกิน
ในบท "พ่อค้าคนใหม่" วันแรกที่ยูฮันเอาไอติมไปขายที่โรงเรียน เพื่อนๆออกคามเห็นกันว่า เราจะมาช่วยชื้อให้หมดไวๆยูฮันจะได้ไปเล่นกับเรา ซื้อของยูฮันดีกว่าไปซื้อของคนอื่น ... แต่ยูฮันก็ตอบไปว่า ไม่ดีหรอกต้องแบ่งๆกันขาย .... อาจเพราะเป็นคนยากจน ยูฮันจึงเห็นใจพ่อค้าคนอื่นๆ มาขายของถ้าไม่มีใครซื้อก็คงลำบากแย่
แม้ยูฮันจะไม่ได้มีเงินมาก แต่เมื่อเพื่อนของเขา มิมปี บอกว่าเธอไม่ได้นำเงินค่าอาหารกลางวันมา เขาก็ออกปากจะให้เธอยืมเงิน เพราะเขารู้ว่าความหิว มันโหดร้ายแค่ไหน แต่มิมปีก็ปฏิเสธขอแค่ไอติมสฟ้าแท่งเดียวก็พอต่อมายูฮันและน้องๆก็ช่วยกันไปขายไอติมที่ตลาด แล้วบังเอิญได้เจอกับพ่อเข้าพอดี ปุนจารู้สึกแปลกใจ ตกใจ ตื่นเต้น ภูมิใจ เขาลูบหัวลูกๆแล้วบอกว่า "ขายดีๆนะ ขายให้หมด อย่าหลงทางล่ะ"
เมื่อน้องๆได้เงินมาเกิน เพราะมีเด็กคนนึงที่มาซื้อไอติม แล้วรีบวิ่งไปไม่ได้รับเงินทอน ยูฮันก็ตำหนิน้องๆและบอกให้หาหนทางไปคืนเงินเขา... เป็นคนซื่อสัตย์จริงๆ จากบทสนทนานี่ทำให้ดิฉันคิดถึงคำพูดหนึ่ง ที่เคยได้ยินมา ที่ว่า ผมแค่ต้องการเงินเท่ากับความพายามเท่านั้น
ตอนหนึ่งที่อาเครญาน้องสาวของยูฮันพลัดตกน้ำ เขาได้แต่ยืนตกใจ แต่ดุนญาน้องชายจอมทโมนของเขากับเป็นคนที่ลงไปช่วยอาเครญาจนรอดปลอดภัย เหตุการณ์นี้ทำให้ยูฮันรู้ว่ามีอีกหลายสิ่งที่โรงเรียนไม่ได้สอนเขา เมื่อเกิดเหตุการณ์คับขันคนมีความรู้อย่างเขากลับได้แต่ยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ และน้องชายที่ไม่ได่เข้าเรียนเอาแต่ซนไปวันๆกลับสามารถจัดการทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว...
บทเรียนในหนังสือ กับบทเรียนชีวิตมันช่างแตกต่างกัน
เมื่อโรงเรียนปิดเทอม ยูฮันก็ขายไอติมได้น้อยลง ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงต้องเสาะหาหนทางใหม่ วันนึงเขาพบมิมปีบนรถไฟและด้วยเหตุบังเอิญ ทั้งเขาและมิมปีก็ติดบนรถไฟที่กำลังจะแล่นไปชายแดน... มิมปีเลี้ยงขนมปังกับน้ำแดงยูฮันระหว่างทาง และคืนนั้นเขาก็นอนค้างที่บ้านมิมปี
มิมปี เป็นคนพาเขาออกไปสู่โลกกว้างและทำให้เขาได้อาชีพใหม่ คือการแอบขนของหนีภาษี ข้าวสารเอย น้ำตาลทรายเอย ตอนแรกยูฮันไม่คิดจะทำ แต่เพราะเขาติดรถไฟไปกัมิมปี พ่อจึงคิดว่าเขาหายตัวไปออกตามหาก็ไม่เจอ คิดว่าลูกชายคงตกสะพานจมน้ำตายไปแล้ว ทำให้ปุนจากินเหล้าจนเมาแล้วประสบอุบัติเหตุ เนื่องจากพ่อก็มาป่วย น้องๆก็ต้องกินต้องใช้ มันจึงบีบให้ยูฮันต้องทำงานผิดกฏหมาย...
เพราะครอบครัยูฮันไม่ใช่ครอบครัวคนที่สมบูรณ์พูนสุข แต่เป็นคนที่แร้นแค้น ยากจนต้องดิ้นรนเพื่อเลี้ยงปากท้อง จนบางความยากจนก็บีบคั้นให้พวกเขาเลือกเดินทางที่ผิด...โอกาสในชีวิตของนเรามีไม่เท่ากัน โลกมันก็เป็นแบบนี่แหละ ไม่สามารถให้ความยุติรธรรมกับทุกคนได้
งานของยูฮันก็คือเมื่อรถไฟเคลื่อนมาถึงสถานนีปลายทาง พวกคนที่ทำงานอย่างยูฮันก็จะออกมาจากที่ซ่อนนำของมซ่อนไว้ตามจุดต่างๆในขบวนรถไฟ บางคนก็ต้องรอดใต้ท้องรไฟ บางคนก็ต้องปืนขึ้นบนหลัคา เป็นงานที่อันตรายมากพอสมควร แต่เมื่อไม่มีทางเลือก...ก็ต้องทำ
ยูฮันได้เพื่อนใหม่โดยการแนะนำจากมิมปี ชื่อ อาเดล และเขาก็ได้สอนงานให้ยูฮัน ทั้งเรื่องหนีตำรจ/การ์ด หรือบางครั้งตำรวจและการ์ดก็เป็นพวกเดียวกับคนขนของเถื่อน
...บางที ยูฮัน อาจจะชอบมิมปี
จากบทความรัก เมื่อมิมปีบอกว่านาฆารักเธอ มันก็ทำให้ยูฮันรู้สึกเสียใจน้อยๆ
และเมื่อรู้อีกว่านาฆาอาจจะฉุดมิมปี เขาก็ยิ่งทนไม่ได้เขาจึงตัดสินใจไปพูดกับนาฆา ซึ่งทุกอย่างก็ราบรื่นดี เพราะทุกคนเป็นเพื่อนกัน
บทสุดท้าย....
นาฆาคิดว่านี่จะเป็นการส่งของครั้งสุดท้ายของเขา เขาบอกว่าเขาเบื่อ
และยังถามยูฮันอีกด้วยว่า เขากับมิมปีไปถึงไหนกันแล้ว จะแต่งงานเมื่อไหร่ เขาบอกว่ายูฮันน่ะเหมาะสมกับมิมปีที่สุดแล้ว
คนทำผิดกฏหมายมีมากมายทั้ง ตำรวจที่จับของสินค้าเถื่อนแล้วไม่ได้ส่งหลวง พวกการ์ดที่เก็บเงินค่าโดยสารแล้วไม่ได้ออกตั๋วให้เขา รวมถึงพวกเราด้วยที่ขนชองหนีภาษี ... ประเทศชาติไม่เจริญก็เพราะมีคนอย่างพวกเราเนื่ยนะ บทสนทนาระหว่างนาฆาและฮูยัน ก่อนที่นาฆาจะเสียชีวิต --- จากละคร
และหลังจากนั้น นาฆาก็พลัดร่วงจากรถไฟ เพื่อนของเขาตายไปต่อหน้าต่อตา...
ยูฮัน อาเดล มิมปี ก็ได้ทำกานรจัดการกับศพของนาฆาตามพิธีทางศาสนา อาเดลพึมพำว่า คนเราก็เท่านี่จริงๆ...
พวกเขาตระหนักที่จะเลิกอาชีพนี่
มิมปีเสนอให้พวกเขาขายดอกไม้ แต่ยูฮันคิดว่าการขายดอกไม้มีแต่ผู้หญิงที่ทำ เขาน่จะปลูกต้นไม้ดีกว่า ผู้หญิงขาย ผู้ชายปลูก
ดอกผีเสื้อ... ดอกซ่อนกลิ่น ดอกทานตะวัน ดอกเยอร์บิร่า กุหลาบบ้างก็ดีนะ
แต่ในบทละคร มีเพิ่มมานิดหน่อย ซึ่งก็น่ารักมาก เพราะ มิมปีพูดกับยูฮันว่า
"แต่ดอกผีเสื้อที่เธอพูดถึงน่ะ อย่าขายเลยนะ"
"ทำไมหรอ"
"ก็... เก็บไว้ให้เธอกับฉันไง" ฮิ้ววววววววววววววว
หลังจากแยกย้ายกลับบ้านและนัดแนะกันแล้วว่าจะเจอกันวันพรุ่งนี้ระหว่างทางยูฮันคิดซื้อของกลับไปฝาพ่ออและน้องๆ และมิมปี เขาซื้อสื้อสีฟ้าเพราะเธอชอบสีฟ้าที่มีลายผีเสื้อเพราะเธอชอบผีเสื้อพรางนึกแปลกใจ ที่บ่อยครั้งวามคิดดีๆที่เขาได้หรือสิ่งดีๆที่เขาเจอมาจากความสดใสของมิมปี เรื่องความคิดขายดอกไม้นี้ก็เช่นกัน หรือว่าขาจะชอบเธอขึ้นมาจริงๆ คงเหมือนที่นาฆาบอกว่าเขาและเธอเหมาะสมกันที่สุด ระหว่างทางกลับเขาเจอตำรวจตรวจของหนีภาษี เขาตัดสินในหนี หนีครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะไปเริ่มอะไรใหม่ๆที่ไม่มีความผิด เขารู้สึกเหมือนผีเสื้อตัวน้อยที่กำลังจะโบยบินไปหาดอกไม้แสนสวย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น