The Happy Prince หรือ
เจ้าชายแสนสุข
แต่งโดย ออสการ์ ไวลด์ แปลโดย อัจฉรา ประดิษฐ์
แต่งโดย ออสการ์ ไวลด์ แปลโดย อัจฉรา ประดิษฐ์
เจ้าชายแสนสุข เป็นเรื่องราวของเจ้าชายพระองค์หนึ่ง เมื่อครั้งเจ้าชายยังมีชีวิตเขาไม่รู้จักกับคำว่า เศร้าหรือน้ำตา
เพราะปราสาทที่เขาอาศัยอยู่นั้นไม่อนุญาติให้ความเศร้าโศกเข้าไปจึงทำให้เขามีความสุขตเรื่อยมาและถูกเรีกว่า
เจ้าชายแสนสุข
เมื่อเจ้าชายเสียชีวิตลง
มีการสร้างรูปปั้นเจ้าชายขึ้นและตั้งไว้บนขาสูง รูปปั้นของเจ้าชายแสนสุขตัวเคลือบด้วยทองคำ นัยต์ตาทำจากหินแซฟไฟร์สีฟ้าและถือดาบที่ประดับด้วยเม็ดทับทิมสีแดง
รูปปั้นเจ้าชายแสนสุขที่มีความสง่างามเป็นความหวังที่อยู่ไกลเกินเอื้อมของประชาชนผู้ยากไร้ในเมืองนี้
พวกเขาชื่นชมรูปปั้นเพื่อให้รู้สึกว่าโลกนี่ยังมีคนที่มีความสุขจริงๆอยู่และก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมที่โหดร้ายของตัวต่อไป จากบนนี้เจ้าชายจึงได้เห็นความเศร้า
ความทุกข์ยากของประชาชาน เจ้าชายทุกข์ใจมากจนต้องหลั่งน้ำตา
เจ้าชายจึงขอร้องนกนางแอ่นตัวหนึ่งให้ช่วยเลาะเม็ดทับทิมที่ด้ามดาบ
ควักลูกตาหินแซฟไฟร์ และลอกผิวทองคำของตนไปมอบให้แก่ประชาชนเหล่านั้น เจ้าชายและนกนางแอ่นอยู่ช่วยประชานชน จนเจ้าชายหมดความงามและสุดท้ายนกนางแอ่นก็ทนความหนาวไม่ไหวและตายลง
การเสียสละของทั้งคู่ไม่ได้รับการยกย่องหรือมองเห็นความดีจากประชานชน
เมื่อหมดสวยก็หมดค่า นายกสั่งหลอมรูปปั้นเจ้าชายแสนสุขและคิดจะสร้างรูปปั้นของตนขึ้นแทน
แต่สิ่งที่ไม่ถูกหลอมไปกับตัวรูปปั้นของเจ้าชายก็คือหัวใจตะกั่วของเจ้าชายนั่นเอง
พระเจ้าที่อยู่บนสวรรค์ทรงสั่งเทวดาให้ไปนำของสองสิ่งที่มีค่าที่สุดของเมืองนี่มาถวายและสิ่งที่เทวดานำมาถวายก็คือ
ซากนกนางแอ่น และหัวใจตะกั่วนั่นเอง
ตอนที่เจ้าชายยังมีหัวใจของมนุษย์ มีเลือดเนื้อ เจ้าชายไม่เคยรับรู้เลยว่าคนภายนอกปราสาทอยู่กันอย่างยากลำบากแค่ไหน
เจ้าชายมีความสุขมาโดยตลอดจนเมื่อวันที่เจ้าชายเสียชีวิตลง และกลายเป็นเพียงรูปปั้นมีหัวใจที่ทำจากตะกั่วไร้ค่าแต่กลับได้รับรู้ถึงความททุข์ของคนที่จนกว่า
เจ้าชายจึงเริ่มรู้สึกเศร้า
เมื่อเทียบรูปปั้นเจ้าชายกับมนุษย์ผู้มีเลือดเนื้อแต่ไร้จิตใจก็ทำให้เรารู้ถึงนิสัยของมนุษย์มนุษย์เรามักจะเห็นแก่ความสบายของตน และเพิกฉยกับปัญหาของผู้อื่น
ดั่งเช่นตอนที่สาวงามคนนึงพูดถึงช่างปักผ้ายากจนว่า “ข้าสั่งปักรูปดอกแพชชั่นบนชุด
แต่ยายช่างปักผ้าขี้เกียจยังกับอะไร” (เจ้าชายแสนสุข, ออสการ์ ไวลด์, อัจฉรา
ประดิษฐ์, หน้า3)ซึ่งความจริงแล้วช่างปักผ้าไม่ได้ขี้เกียจเลย
เธอหลับเพราะเหนื่อยมาก มือเธอก็โดนเข็มถิ่มจนระบม ลูกชายของเธอก็นอนป่วยเพราะพิษไข้ หรือ
นายกเทศมนตรี เห็นได้จากข้อความต่อไปนี้ “เขางามหมดจดเหมือนเครื่องวัดอากาศบนหลังคาบ้าน”
(เจ้าชายแสนสุข, ออสการ์ ไวลด์, อัจฉรา ประดิษฐ์, หน้า1
)นายกพูดเพราะอยากให้คนอื่นชื่นชมว่าตัวเองมีรสนิยมทางศิลปะที่ดี
ห่วงว่าคนจะมองตนอย่างไร
เมื่อรูปปั้นเจ้าชายแสนสุขที่หมดความงามแล้ว นายกกลับกล่าวว่า “จะว่าไป เขาดูดีกว่าขอทานแค่นิดเดียว”
(เจ้าชายแสนสุข, ออสการ์ ไวลด์, อัจฉรา ประดิษฐ์, หน้า3)ก็สะท้อนว่าคนเรามักมองอะไรแต่เปลือกภายนอก
ไม่ได้มองถึงคุณงามควมดีจริงๆภายใน
สองสิ่งที่มีค่าในเมืองนี่กลับไม่ใช่ปราสาทที่มีแต่ความสุขของเจ้าชาย
ไม่ใช่งานเต้นรำ ไม่ใช่ชุดราตรีปักลายดอกแพชชั่น แต่เป็นซากนกตัวหนึ่ง กับ
ตะกั่วก้อนหนึ่งเท่านั้นได้รู้แบบนี่ก็รู้สึกเศร้าสลดไม่น้อย
สิ่งนี่แสดงให้เห็นว่าของมีค่าต่างๆ ล้วนด้อยค่าเมื่อเทียบกับจิตใจที่คิดดีทำดี
และอีกหนึ่งสิ่งที่เราจะได้รับเมื่อเราทำความดีคือความรู้สึกสุขในใจ
ดั่งเช่นตอนที่นกนางแอ่นคาบเอาเม็ดทับทิมไปให้แม่และลูกชาย
เมื่อมันกลับมาหาเจ้าชายมันได้บอกกับเจ้าชายว่า “แปลกจัง ตอนนี่ฆ่ารู้สึกอุ่น
ทั้งๆที่อากาศยังหนาวอยู่เลย” และเจ้าชายก็ตอบกลับว่า “นั่นเพราะเจ้าทำความดี”
(เจ้าชายแสนสุข, ออสการ์ ไวลด์, อัจฉรา ประดิษฐ์, หน้า3) ควมสุขที่เจ้าชายได้รับตอนมีชีวิตคือความสุขกาย
แต่ความสุขที่รูปปั้นเจ้าชายแสนสุขได้รับจากการเสียสละเพื่อให้ผู้อื่นคือควาสุขทางใจ
เจ้าชายแสนสุข แสดงให้เห็นว่า ถึงแม้นกนางแอ่นจะตายไปอย่างไร้ค่าส่วนรูปปั้นเจ้าชายก็ถูกหลอมละลายบนสวรรค์แต่พระเจ้าได้บอกไว้ว่า
“ในสวนสวรรค์ของเรา นกน้อยตัวนี้จะได้ขับขานอีกครั้ง
และในมหานครทองคำของเรา เจ้าชายแสนสุขจะฟื้นขึ้นมายกย่องเราอีกครา”
(เจ้าชายแสนสุข, ออสการ์ ไวลด์, อัจฉรา ประดิษฐ์, หน้า6)
แสดงให้เห็นว่าการทำความดีแม้ไม่มีใครเห็นค่าแต่คนทำดีย่อมรับสิ่งที่ดีตอบแทนเสมอ
สิ่งที่วรรณกรรมเรื่องนี่สอนคือ...
เรื่องของการเสียสละเพื่อผู้อื่น
การมองคนแต่เปลือกนอก
และ การมีความสุขและการมีคุณค่าที่แท้จริงไม่ใช่เพราะสิ่งของนอกกายที่ประโคมทำให้เราดูดีมีค่ามีความสุข แต่คือการกระทำเขาเรา การอุทิศตน การเสียสละ เพื่อทำให้ผู้อื่นได้รู้จักกับคำว่า ..."ความสุข"
เจดีย์ เจลดา
บรรณานุกรม
ไวลด์, ออสการ์. (มปป.). เจ้าชายแสนสุข. แปลจาก The Happy Prince โดย อัจฉรา ประดิษฐ์. (เอการประกอบการสอนวิชา วด.111). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น